No stress.

„Stres - marnowanie czasu, który można by poświęcić na drzemkę.” 

Helen Brown

Dziś o stresie. Temat na czasie, bo zbliżają się matury i sesja egzaminacyjna, choć tak naprawdę stres to problem aktualny o każdej porze roku. Nie znam nikogo, kto byłby całkiem wolny od tej przypadłości. Zresztą w niektórych przypadkach stres jest całkiem przydatny. Wszyscy o tym wiemy – adrenalina, samoobrona, stres mobilizujący, itp.

Do najbardziej stresujących życiowych sytuacji (oprócz egzaminów) zalicza się wystąpienia publiczne, wśród których znajduje się też maturalna prezentacja. Doskonale rozumiem stres maturzystów - kiedyś dla mnie samej ogromnym wyzwaniem było każde wystąpienie przed szkolną klasą. Teraz prowadzę konferencje, wykłady, mówię do grup i dobrze się tym bawię. Jestem więc żywym przykładem, że da się zapanować nad sobą. Ale oczywiście nie twierdzę, że stres mnie nigdy nie dotyka! Naturalne jest, że bywamy w różnych stanach psychofizycznych i to, co jednego dnia jest nic nie znaczącym epizodem, drugiego może nas przyprawić o palpitację serca.

A elementów stresogennych jest przecież bardzo wiele – przytłaczające poczucie obowiązku, nadmiar spraw do załatwienia, wysokie wymagania, które stawiamy sami sobie lub naciski otoczenia, a nawet mocne pozytywne emocje.

Jak więc ująć temat stresu w miarę kompleksowo i zaproponować sensowną metodę radzenia sobie z tą bardzo ludzką przypadłością?

Wszyscy znamy pewne uniwersalne sposoby, jak choćby oddychanie, pozytywne myślenie, relaks, medytacja, ruch fizyczny, dystans do problemu + dużo, dużo metod alternatywnych. Tylko tyle, że zwykle ich nie stosujemy, a może nie zawsze potrafimy zastosować?

W krótkiej formule bloga nie jestem w stanie omówić wszystkiego, więc spróbuję przekazać coś, co w moim przekonaniu jest niezmiernie cenne i do zastosowania od już, coś czego nie trzeba się uczyć, czego nie trzeba ćwiczyć. Chciałabym przekazać świadomość, która może bardzo pomóc w każdej stresującej sytuacji.

Chciałabym powiedzieć, że Twój stres to nie Ty, że stres to zaledwie stan, w którym bywa nasz organizm, stan bardzo naturalny i tak naprawdę nieszkodliwy, gdy nie przywiązujemy do niego zbyt dużej wagi. Są nawet badania, które udowadniają, że podejście do stresu, jak do sprzyjającej reakcji organizmu, powoduje, że nie występuje bardzo wiele jego skutków ubocznych, a nawet bywa, że poprawia nam się zdrowie, a układ sercowo-naczyniowy pracuje wyjątkowo wydajnie!!! Wystarczy tylko zmienić nastawienie i założyć że stres jest naszym sprzymierzeńcem.

A może warto czasem stanąć obok swojego stresu, poobserwować go spokojnie i uświadomić sobie, że jeśli do tej pory żyjemy ze stresem w symbiozie, to nie jest aż tak groźny, jak nam się wydaje? Możemy przecież razem ze swoim stresem wystąpić publicznie, zdać egzamin, zrealizować ważne zadanie i doskonale sobie radzić. Nie tylko możemy, ale nawet robimy to często!

A więc nie stresuj się swoim stresem!!!

Niepotrzebnie wygenerujesz dodatkowe napięcie i będziesz myśleć o tym, co możesz „zawalić” pod wpływem stresu. A tak naprawdę to przecież zwykle jesteśmy bardzo skuteczni i w ponad 90% przypadków nic nie „zawalamy”, a naszego wewnętrznego rozdygotania po prostu nie widać. Lubię ogromnie moment szkoleń z wystąpień publicznych, kiedy ludzie oglądają nagrania swoich prezentacji i mówią z ulgą  – „nawet nie było widać, że się tak stresuję”;)

Stres nie jest więc chyba najgorszym złem, jakie się nam może przytrafić, co nie znaczy, że mamy go szczególnie lubić;) Ale może warto mieć świadomość, że dobre rady w stylu: „tylko się nie stresuj, tylko spokojnie”, niepotrzebnie podwyższają napięcie i poczucie zagrożenia maturzysty, bo a nuż się będzie stresował, a …. (wymyśl 1000 kataklizmów). Natomiast zmiana myślenia, założenie: „to mój stres, ja sobie go tak naprawdę produkuję, więc go poobserwuję i zobaczę co robi z moim organizmem”,  pomaga zaakceptować sytuację i zdystansować się do niej. A jeśli potrafimy oddzielić stres od siebie, to on samoistnie się zmniejsza. 
Podsumowując, jako remedium na stres proponuję zmianę taktyki – nie paniczna próba uniknięcia go, lecz po prostu spokojna, zdystansowana akceptacja.

A osobom bardzo przestraszonym, bojącym się, że od stresu umrą, polecam ciekawe nagranie: http://www.ted.com/talks/kelly_mcgonigal_how_to_make_stress_your_friend?language=pl